Category: Հորինուկ

Հեռավոր խորքերում
Մի դայն է լսվում
Այդքան գեղեցիք անմեղ
Եվ երգող։

Աաա՜ երգում էր ձայնը
Այդքան գեղեցիկ և բարձր
Որ ոսկ է անտառում էր լսվում
Ոսկ է տերևները լուռ լսում էին այդ գեղեցիկ ձայնի երգը։

Հեռավոր խորքերում
Մի դայն է լսվում
Այդքան գեղեցիկ անմեղ
Եվ երգող։

Օօօ՜ երգում էր ձայնը
Այդքան գեղեցիկ և բարձր
Որ կարմիր անտառնում էր լսվում
Կարմիր տերևները լուռ լսում էին այդ գեղեցիկ ձայնի երգը։

Մի գիշեր ես պառկեցի քնելու և տեսա շատ անհասկանալի երազ, ավելի ճիշտ շրջված երազ: Ես այդ երազում հանգիստ պառկած քնած էի և հենց որ ես արթնացա, ես պառկած էի վերևում, բայց ես քնում էի ներքևում: Ես իջա վերևից և հագնվեցի, գնացի ուտելու: Հենց որ ես կերա, վերջացրեցի իջա բակ: Այնտեղից ես գնացի դպրոց, բայց հենց որ հասաա դպրոց, մի դասը հինգ րոպեից վերջացավ, իսկ դասամիջոցը տևեց քառասուն րոպե: Ես շատ զարմացա, որովհետև մեր մոտ դասեր տևում էին քառասուն րոպե, իսկ դասամիջոց տևում էր հինգ րոպե:

Մի օր փուչիկը հոգնեց պատից կախված մնալուց և որոշեց փախչել տանից: Այդ մասին իմացավ ասեղը, որ նույնպես հոգնել էր տատիկի գուլպաները կարելուց և որոշեց միանալ փուչիկին: Այդպես փուչիկը և ասեղը փախան տանից: Նրանք երկար ճանապարհ անցան: Ասեղը շատ էր մտերմացել փուչիկի հետ և ցանկացավ գրկել նրան: Նա պտահաբար վնասեց փուչիկի բարակ մաշկը: Հանկարծ փուչիկը պայթեց ասեղի ջերմ գրկախառնությունից: Այդպես վերջացավ իրարից շատ տարբեր ընկերների ճամփորդությունը:

Սրանից հետևություն,որ փուչիը և ասեղը չեն կարող ընկերներ լինել:

Բարև՛, իմ անունը Գոհար է: Գոհար, հայկական իգական անուն է։ Առաջացել է հայերեն գոհար՝ «ակունք» բառից։ Գործածվում է 12-րդ դարից։ Փաղաքշական ձևն է Գոհարիկ։ Գոհար նշանակում է  թանկաժեք քար՝ ադամանդ: Իմ անումը ժառանգել եմ տատիկիցս: Նրա անունը նույնպես Գոհար է: Ես նրան շատ եմ սիրում: Իմ անունը ինձ շատ է դուր գալիս: Մենք ունեցել ենք շատ հայտնի հայուհիներ, ում անունը նույնպես Գոհար է եղել, օրնակ՝ Գոհար իշխանուհին, ով հիշատակվում է Մուրացանի Գևորգ Մարզպետունի վեպում, Գոհար Գասպարյանը, ով եղել է հայ երգի սոխակը: Գոհար անունը նաև հիշատակվում է Հովհաննես Թումանյանի Ոսկե քաղաք հեքիաթում՝ Գոհար թագուհին:

 

Զատիկի տոնին տատիկը խոհանոցում ձվիկներ էր ներկում: Հանկարծ մի ձվիկ, որը ներկված է կանաչ և դեղին գույներով թևեր է առնում ու թռչում: Տատիկը շատ է զարմանում:

-Դու կարող ե՞ս թռչել, -հարցնում է զարմացած տատիկը:

-Այո՛ պատասխանում է ձվիկը, – ու բաց պատուհանից թռչում դուրս:

Այդպես ուրախ թռչելով ձվիկը բարձրանում է վեր, շատ վեր, ծառերից էլ վեր:

Նա օդում հանդիպումէ մի սև բզեզի:

-Բարև՛ բզեզ,- ասում է ձվիկը:

-Բաաարև՜,- վախեցաց պատասխանում է բզեզը, որովհետև երբեք թռչող բզեզ չէր տեսել:

-Այդ ես եմ, կանաչ ձվիկը, մի՛ վախեցիր,- ուրախ արձագանքում է ձվիկը:

-Բարև՛ ձվիկ, – արդեն ավելի ուրախ պատասխանում է բզեզը:

Ձվիկը տեսնելով, որ բզեզը ուրախ է շարունակում է իր թռիչքը, որպեսզի հանդիպի այլ թռչունների և թռչող միջատների:

Մի տղա է լինում անունը Ակլատիզ։ Նա որոշում է, որ պետք է Սուրբ Հարության տոնին ձու ներկի, բայց ձու չի ունենում և որոշում է այն գողանալ։ Նա մտածում է, որ կգնա Ուտիս տատի տուն և տատիկի հավանոցից ձու կթռցնի։ Մտածում է, որ այդ ժամանակ տատիկը տանը կլինի, խոհանոցում ձու ներկելիս կլինի և չի նկատի, թե ինչպես նա մտավ հավաբուն։  Դուրս է գալիս տնից խաղալու պատրվակով և քայլելով հասնում ՈՒտիս տատի տուն։ Պատուհանից թաքուն ծիկրակում է ներս և տեսնում է, որ Ուտիս տատը զատկական երգեր է երգում և ձու ներկում։ Թաքուն մտնում է հավաբուն, հենց ուզում է հավաբնից ձու վերցնի, այդ պահին աքլորը գալիս է և հարձակվում Է Ակլատիզի վրա։ Նա սկսում է բղավել և փախչել։ Այդ ձայներից վազելով վրա է հասնում Ուտիս տատը և գրկում Ակլատիզին։ Նա զարմացած հարցնում է, թե Ալկատիզը ինչ է անում իր հավաբնում։ Ակլատիզը խոստովանում է, թե ինչու էր եկել հավաբուն։ Տատիկը բացատրում է նրան, որ գողությունը լավ բան չէ, որ եթե ինչ որ բան ես ուզում պետք է խնդրես և ոչ թե գողանաս։ Ակլատիզը ներողություն է խնդրում տատիկից, իսկ տատիկը, ի նշան հաշտության, ձու է նվիրում Ալկատիզին։  

Լինում է, չի լինում, մի դեղին տերև է լինում: Մի օր ուժեղ քամի է փչում և տերևին ծառի ճյուղից պոկում ու գցում է հողերի մեջ: Տերևը թավալվում է  հողորի մեջ և դառնում է հողոտ ու ցեխոտ դեղին տերև: Մի քիչ էլ է գլորվում տերևը ու ընկնում է ջրափոսի մեջ, լողանում է, մաքրվում ու կրկին դառնում գեղեցիկ դեղին և մաքուր տերև:

        Մի օր աղջիկ գազարը դուրս եկավ իր հողից և նրա կանաչիները դարձան ոտքեր: Ու գնաց գազարը քայլելով դեպի անտառը: Նա տեսավ մի հսկա կաղնի՝ հազար ձմերուկի չափով: Գազարը բարձրացավ կաղնու վրա և քնեց նրա ճյուղին :Այդպես գազարը հայտնվեց կաղնու ճյուղին: